نقش این گجت‌ها، عملکرد آنها چرا و در چه زمینه‌ای اهمیت دارد. همچنین در مورد گجت‌های جایگزین روترهای استاندارد
مودم راه ورود به شبکه‌ی جهانی وب است.
مودم درگاهی برای اتصال به خط تلفن خانه شما دارد. کابل تلفن معمولا به جعبه‌ی تقسیمی منتهی می‌شود که در بخش بیرونی خانه روی دیوار نصب شده است. کابل دیگری این جعبه تقسیم را به نزدیک‌ترین پست شبکه‌ی مخابراتی متصل میکند.
بنابراین داده‌های اینترنتی از پست شبکه‌ی مخابراتی به جعبه تقسیم خانه شما و در نهایت به مودم می‌رسند. پس از آن، خروجی بستگی به نوع مودم شما دارد. برخی مدل‌ها تنها یک پورت اترنت (Ethernet) مربعی شکل دارند. ولی در اکثر مودم‌ها حداقل چهار عدد از این پورت‌ها وجود دارد.
اغلب مودم‌ها در بخش جلویی خود چند چراغ LED دارند که کمک میکند با یک نگاه وضعیت اتصال را بررسی کنید. معمولا یک چراغ نمایانگر اتصال مودم به منبع برق است، چراغ دیگری به نام DSL نشان می‌دهد که سرویس اینترنت روی خط تلفن شما وجود دارد و یک چراغ به نام Internet متصل بودن شما به شبکه‌ی جهانی وب را تایید میکند. با بررسی وضعیت همین جراغ‌ها می‌توانید کار عیب‌یابی اتصال اینترنت خود را آغاز کنید. اگر چراغ‌های DSL یا اینترنت خاموش باشند یا به صورت منظم و مداوم چشمک بزنند، ممکن است ارائه دهنده‌ی سرویس اینترنت یا شبکه‌ی مخابراتی دچار مشکل شده باشد.
پورتهای اترنت مودم برای اتصال گجت‌های مختلف به اینترنت با استفاده از کابل استفاده می‌شوند. این گجت‌ها می‌توانند شامل هر چیزی از کامپیوتر رومیزی و لپتاپ گرفته تا تلویزیون هوشمند و کنسول بازی باشند. اگر دوست دارید از اتصال اینترنت پرسرعت خود بیشترین بهره را ببرید، استفاده از این پورت‌ها بهترین گزینه است. به ویژه اگر پورتهای اترنت مودم شما از انتقال داده‌ها تا سرعت یک گیگابیت (gigabit Ethernet) در ثانیه پشتیبانی می‌کنند.
نام «روتر» (Router) از فعل انگلیسی to Rout به معنی «تعیین کردن مسیر» گرفته شده است. روتر گجتی مستقل است که با استفاده از کابل به پورت اترنت مودم متصل می‌شود و اطلاعات شبکه و اینترنت را به صورت بیسیم یا باسیم به گجت‌های دیگر هدایت میکند. روترها معولا یک پورت اترنت اختصاصی با رنگ متمایز دارند که برای اتصال فیزیکی به مودم (WAN یا Wide Area Network) به کار می‌رود. علاوه بر این معمولا چهار پورت اترنت دیگر هم روی روتر برای اتصال گجت‌ها با سیم (LAN یا Local Area Network) در نظر گرفته می‌شود.
بدین ترتیب، روتر در واقع اطلاعات را از طریق یک خط ارتباطی از مودم دریافت میکند و آنها را بین چهار پورت اترنت و همچنین به صورت بیسیم از طریق باندهای ۲.۴ و ۵ گیگاهرتز بین گجت‌های مختلف تقسیم میکند. بدون توجه به تبلیغاتی که صورت میگیرد، هنوز اتصال باسیم از اتصال بیسیم سریع‌تر است. بنابراین ما باز هم توصیه میکنیم اگر دوست دارید مطمئن باشید که از تمام پهنای باند اتصال خود بهره می‌برید، از پورت اترنت استفاده کنید. ولی طبیعتا امکان استفاده از اتصال باسیم روی گوشی هوشمند وجود ندارد و رد کردن کابل از کنار تمام دیوارهای خانه هم زیبا نیست.
البته لازم به تذکر است که با استفاده از پورت اترنت نمی‌تواند از اتصال اینترنت ۸ مگابیت در ثانیه انتظار رسیدن به سرعت ۱ گیگابیت در ثانیه را داشته باشید. هیچ عصای جادویی نمی‌تواند پهنای باندی را که سرویس‌دهنده‌ی اینترنت شما ارائه می‌دهد بیشتر کند. با این حال می‌توانید در شبکه‌ی داخلی خود، فایل‌ها را بین کامپیوترهایی که با کابل به روتر متصل هستند با سرعتی تا ۱ گیگابیت در ثانیه رد و بدل کنید. حتی با توجه به نوع روتر و قابلیت‌های گوشی‌های موبایل، ممکن است هنگام نقل و انتقال بیسیم اطلاعات بین گوشی‌ها هم به سرعت‌های بسیار بالایی برسید.
روترها از نظر اندازه و قیمت تنوع فوق‌العاده زیادی دارند و برخی از آنها ادعاهای اغراق‌آمیزی می‌کنند. از نظر اتصال بیسیم، روتر ممکن است دو یا حتی تعداد بیشتری آنتن خارجی داشته باشد. هر چه روتر تعداد بیشتری آنتن را مانند پاهای یک عنکبوت مرده در هوا برافراشته باشد، قیمت آن بالاتر می‌رود. قطعا آنتن‌های بیشتر میتواند سطح پوشش شبکه را بیشتر کند، ولی سرعت اتصال شما به عواملی نظیر فاصله از روتر و تکنولوژی به کار رفته برای اتصال بستگی دارد.
در حال حاضر، استاندارد رایج اتصال بیسیم، استاندارد Wireless AC است. اولین نسخه‌ی این استاندارد امکان برقراری سه «جریان داده» (stream) ورودی و سه جریان داده‌ی خروجی (۳X3) روی باند ۵ گیگاهرتز با سرعت ۴۳۳ مگابیت در ثانیه را می‌دهد. در کنار این جریان‌ها، سه جریان ورودی و سه جریان خروجی Wireless N هم با سرعت ۲۰۰ مگابیت در ثانیه روی باند ۲.۴ گیگاهرتز امکان‌پذیر است. در آخرین به روز رسانی مشخصات استاندارد Wireless AC که Wave-2 نام‌گذاری شده است، برای ایجاد پهنای باند بیشتر، یک جریان چهارم هم اضافه شده است. اما مشکل این است که گوشی‌های هوشمند معمولا تنها از یک (۱×۱) یا دو (۲×۲) جریان ورودی/خروجی پشتیبانی می‌کنند و به همین دلیل نمی‌توانند از تمام ظرفیت این روترها بهره ببرند.
اصطلاح «تا سرعت» که معمولا در مشخصات فنی روترها دیده می‌شود، به معنی این است که سخت‌افزار از نظر فنی میتواند به حداکثر سرعت اعلام شده برسد، ولی احتمالا شما هیچ وقت به آن دست پیدا نمی‌کنید. یکی از موانعی که میتواند سرعت قطار داده‌ها را در شبکه‌ی بیسیم داخلی شما کاهش دهد، شبکه‌ی بیسیم همسایه است که در فضای یکسانی خود را گسترش می‌دهد. علاوه بر این شبکه‌ی بیسیم یا همان وای فای میتواند با انواع لوازم داخل و خارج خانه مانند تلفن‌های بیسیم یا فرهای مایکروویو تداخل داشته باشد. داشتن روتری با چندین آنتن خارجی و آمپلی‌فایر، میتواند به عقب راندن این نویزهای ناخواسته کمک کند.
باند ۲.۴ گیگاهرتز به ۱۴ کانال تقسیم و بیش از ۲۰ کانال برای باند ۵ گیگاهرتز کنار گذاشته شده است. معمولا روتر بهترین کانال را برای باندهای ۲.۴ و ۵ گیگاهرتز به صورت خودکار انتخاب میکند؛ کانالی که کمترین تداخل را با سایر دستگاه‌ها و شبکه‌های محیط داشته باشد. با این حال اگر از نظر اتصال شبکه با مشکل روبرو هستید، ممکن است تغییر دادن دستی کانال‌ها از طریق رابط کاربری تنظیمات مبتنی بر وب روتر به شما کمک کند. البته از نظر سرعت شبکه، عوامل بسیار زیادی دیگری هم دخیل هستند که پرداختن به آنها ما را وارد محدوده‌ی بسیار فنی میکند و میتواند سر شما را به درد بیاورد.
متاسفانه برای این رده‌ی خاص از دستگاه‌ها هیچ نام رسمی که مورد پذیرش همه باشد وجود ندارد. برخی شرکت‌ها از نام Gateway برای آنها استفاده می‌کنند و برخی هم آنها را همان مودم می‌خوانند. در برخی منابع هم از این دستگاه‌ها با نام مودم/روتر ترکیبی یاد می‌شود. در هر حال احتمالا متوجه شده‌اید که این دستگاه‌ها چه چیزی هستند: یک دستگاه همه‌کاره که به نظر شبیه به یک مودم عادی است، ولی درون خود یک روتر را هم جای داده. چنین ترکیبی با توجه به این که قصد دارید چگونه شبکه‌ی خود را مدیریت کنید، میتواند مفید یا بی‌فایده باشد.
در یک مودم مستقل شما می‌توانید تنظیمات فایروال، پورتهای باز، اختصاص آدرس‌ها و… را انجام دهید. روتری که به این مودم وصل می‌شود، علاوه بر تنظیماتی مانند کنترل والدین (Parental Controls) و گزارش کارکرد، یک فایروال دوم را هم برای امنیت بیشتر به مجموعه اضافه میکند. وقتی این دو دستگاه با هم ترکیب شوند، فایروال دوم و کنترل احتمالی بیشتر روی تنظیمات شبکه را از دست می‌دهید.
با این حال معمولا دستگاه‌های ترکیبی مودم روتر از نظر سخت‌افزاری تقریبا تمام چیزهایی را که در مودم‌ها و روترها می‌بینیم، در خود دارند. اغلب مودم روترها به چهار پورت اترنت ۱ گیگابیت مجهز هستند و برخی از آنها برای به اشتراک گذاشتن فایل یا پرینتر روی شبکه، پورت USB هم دارند. مودم روتر معمولا یک یا چند چراغ LED اضافه هم برای نمایش وضعیت شبکه‌ی وای فای و فعال بودن باندهای ۲.۴ و ۵ گیگاهرتز دارد.
این تکنولوژی شبیه به روتر است ولی در نحوه‌ی رساندن اطلاعات با آن تفاوت دارد. روتر گجتی واحد است که مانند یک برج رادیویی اتصال اینترنت را منتشر میکند. هر چه سیگنال مسافت بیشتری را نسبت به برج طی کند، ضعیفتر می‌شود که نتیجه‌ی آن کاهش سرعت است. درست مثل زمانی که با خودرو از شهر دور می‌شوید؛ هر چه دورتر شوید دریافت شبکه‌های رادیویی محلی سخت‌تر می‌شود.
روترها با مشکلات دیگری هم روبرو هستند. برای مثال باند ۲.۴ گیگاهرتز به خوبی از موانع و دیوارها عبور میکند، ولی سرعت کلی آن، عمدتا به دلیل تاثیرپذیری بیشتر از تداخل با شبکه‌ها و دستگاه‌های دیگر، نسبت به باند ۵ گیگاهرتز کمتر است. در سوی مقابل باند ۵ گیگاهرتز سریع‌تر است و تداخل کمتری دارد ولی به راحتی در موانع و دیوارها نفوذ نمی‌کند.
یک راه برای حل کردن این مشکلات این است که یک «اکستندر» شبکه بیسیم (wireless extender) بخرید که گاهی از آن با نام «ریپیتر» (repeater) هم یاد می‌شود. این دستگاه سیگنال تولید شده توسط روتر را میگیرد و آن را در مسافتی که خارج از برد خود روتر است تکرار میکند. این روش برای از بین بردن نقاط کور مفید است ولی یک اشکال دارد؛ ریپتر سیگنالی را دریافت میکند که از قبل ضعیف شده است، مگر این که اتصال بین روتر و اکستندر را با استفاده از کابل و پورتهای اترنت برقرار کنید. اکستندرها هم در ابعاد مختلف و با قدرت‌های بسیار متنوعی تولید می‌شوند.
تکنولوژی جدیدی که قرار است تمام این نگرانی‌ها را کاهش دهد، «شبکه‌ی بیسیم مش» (mesh-based network) است. کیت‌های مربوط به این شبکه‌ها معمولا شامل دو یا سه دستگاه مشابه هستند. بنابراین دیگر با یک روتر و یک اکستندر اختیاری روبرو نیستیم. در این روش یکی از دستگاه‌ها نقش روتر را بازی و داده‌ها را به سایر گره‌ها (nodes) که به صورت بیسیم به هم متصل هستند هدایت میکند. بنابراین به جای این که یک دستگاه واحد شبکه‌ای شبیه به یک حباب بسازد، چندین دستگاه با همکاری هم فضا را به شکل یک توری پوشش می‌دهند.
این کیت‌ها به صورت خودکار تشخیص می‌دهند که گجت شما باید از باند ۲.۴ گیگاهرتز یا ۵ گیگاهرتز استفاده کند. علاوه بر این وقتی که در داخل محیط حرکت می‌کنید، به هیچ وجه متوجه انتقال اتصال از یک ایستگاه‌ها به ایستگاه دیگر نمی‌شوید. اشکال این تکنولوژی این است که معمولا کیت‌های شبکه‌ی مش خیلی ارزان نیستند. بنابراین بهتر است به آن به چشم یک سرمایه‌گذاری بلندمدت نگاه کنید.
برای توضیح دادن نحوه‌ی عملکرد این تکنولوژی اجازه دهید دوباره به سراغ مثال قطار برویم. در اینجا زمانی که قطار مودم را ترک میکند، ابتدا به دستگاهی می‌رود که نقش ایستگاه را دارد. اگر مقصد یک اتصال باسیم باشد، قطار با سرعت کامل به حرکت ادامه می‌دهد. ولی اگر مقصد بیسیم باشد، قطار ایستگاه را به سمت نزدیک‌ترین تقاطع (گره) ترک میکند. از آنجا قطار یا به سمت مقصد می‌رود یا همچنان به حرکت از تقاطعی به تقاطع دیگر ادامه می‌دهد تا سرانجام به مقصد برسد.
این بار هم سرعت کلی به این بستگی دارد که گره‌ها و گجت مقصد چه تعداد آنتن دارند و از چه تعداد جریان پشتیبانی می‌کنند. تفاوت این روش مبتنی بر گره‌ها این است که قطار بر اثر طی کردن مسافت بیشتر سرعت خود را از دست نمی‌دهد؛ چرا که در هر گره دوباره سوخت‌گیری میکند. علاوه بر این، گره‌ها قطار را برای رسیدن به مقصد از مسیری هدایت می‌کنند که کمترین مانع را داشته باشد. تفاوتی هم نمی‌کند که قطار قرار است در مسیر افقی حرکت کند یا به دفتری در طبقه‌ی بالایی برود. البته قطعا هیچ راهی وجود ندارد که بتوان به طور کامل از برخورد با مبلمان، دیوارها یا موانع دیگر خودداری کرد، ولی این تکنولوژی به قدر هوشمند است که می‌توانید بهترین مسیر را پیدا کند. حتی زمانی که جای لوازم خانه به شکل قابل توجهی تغییر کند یا یکی از گره‌ها جابجایی شود، این تکنولوژی مسیرها را از نو محاسبه میکند.
یکی دیگر از اشکالات شبکه‌های بیسیم مش این است که این شبکه‌ها معمولا در حد روترهای مستقل امکان تغییر تنظیمات و شخصی‌سازی ندارند. اغلب این کیت‌ها به وسیله‌ی یک موبایل و اتصال بلوتوث در خانه نصب می‌شوند و کنترل کردن آنها هم از طریق یک اپلیکیشن موبایل است. با استفاده از اپلیکیشن موبایل می‌توانید اتصال اینترنت را آزمایش کنید و تنظیماتی نظیر کنترل والدین را انجام دهید. این کیت‌ها بیشتر برای افرادی طراحی شده‌اند که دنبال سیستمی با نصب آسان و سریع هستند که زیبا باشد و پوشش بسیار خوبی را هم ارائه کند. البته ممکن است با رشد کردن بازار شبکه‌های مش این وضعیت هم تغییر کند. با این حال کیت‌های فعلی بیش از امکان شخصی‌سازی به سمت سادگی تمایل دارند.
این را هم در نظر داشته باشید که امکان گسترش دادن یک شبکه‌ی وای فای مش وجود دارد. اکثر شرکت‌ها علاوه بر کیت‌های شبکه‌ی مش، گره‌های سازگار با آنها را هم به‌صورت مجزا می‌فروشند. برای این کار تنها کافی است گره‌ی جدید را روشن کنید و با استفاده از اپلیکیشن مدیریت شبکه، آن را به کیتی که از قبل نصب کرده بودید بشناسانید. احتمالا تعداد گره‌هایی که می‌توانید اضافه کنید محدود است، ولی در هر حال می‌توانید از این طریق با صرف هزینه‌ی بیشتر به پوشش بی‌نظیری دست پیدا کنید. از جمله کیت‌های شبکه‌ی مش می‌توان به «گوگل وای فای» (Google WiFi) اشاره کرد.
در نهایت به دسته‌ای می‌رسیم که دو نوع شیوه‌ی اتصال را در یک محصول با هم ترکیب میکند. برای مثال می‌توان به کیت Netgear Orbi اشاره کرد که شامل دو واحد تقریبا یکسان است و عملکردی شبیه به یک کیت شبکه‌ی مش دارد. اما در این محصول یکی از واحدها به وضوح نقش روتر را دارد و از نظر امکانات و شخصی‌سازی با یک روتر مستقل عادی برابر است. واحد دوم نقش وابسته را دارد، ولی مانند ریپیترها سیگنال واحد روتر را «تکرار» نمی‌کند.
در این مجموعه، دو واحد از سه اتصال بهره می‌برند: یک اتصال روی باند ۲.۴ گیگاهرتز و یک اتصال روی باند ۵ گیگاهرتز که در دسترس تمام گجت‌های وای فای هستند، و یک اتصال سوم روی باند ۵ گیگاهرتز که تنها بین دو واحد کیت Orbi برقرار است. اگر دوست داشته باشید می‌توانید این اتصال سوم را به منزله‌ی یک بزرگراه پرسرعت اختصاصی در نظر بگیرید که هیچ گجت دیگری به آن دسترسی ندارد. تفاوت مهم کیت Orbi با سایر کیت‌های مش در همین اتصال اختصاصی است. در سایر شبکه‌های مش، گره‌های شبکه از همان فضای ۵ گیگاهرتزی سایر گجت‌های وای فای استفاده می‌کنند. در نتیجه به دلیل ترافیک داده‌ها ممکن است سرعت انتقال پایین‌تر باشد. اما در بزرگراه اختصاصی Orbi، غیر از مکالمه‌ی بین دو واحد، هیچ داده‌ی مزاحمی در مسیر وجود ندارد.
تجهیزات شبکه اکسس پوینت, روتر, سوئیچ, فرق بین اکسس پوینت و روتر, مودم,هاب ۷ دیدگاه
خیلی از ماها بین مفاهیم زیادی در دنیای شبکه خلط میکنیم و الفاظ زیاد و نام گذاری دستگاه‌های مختلف موجود در کنارمان را می‌شنویم که به ما کمک می‌کنند تا به شبکه و یا اینترنت داخل شویم و یا سیگنالهای اینترنت را از شرکت‌های ارتباطات دریافت کنیم مثل روتر Router، اکسس پوینت Access Point، سوئیچ Switch و مودم Modem … اینها پر استعمال ترینها هستند. امروز می‌خواهم فرق بین این نام گذاری‌ها و رابطه آنها با دستگاه‌های پیرامون خود صحبت کنم.
در این موضوع سعی میکنم تنها به فرق ساده ایی بین سیستم‌ها بسنده نکنم چرا که باید به هر حال نسبت به شبکه‌های اطراف خود چه شبکه کوچکی در منزل یا شبکه‌های خارجی مثل اینترنت اطلاعات بیشتری پیدا کنیم البته نگران نباشید بحث را زیاد تخصصی نخواهم کرد بلکه در حدی که وقتی یکی از این سیستم‌ها را استفاده میکنیم بدانیم که برای چه چیزی مورد استفاده واقع می‌شود. قبل از اینکه شروع به گفتن فرق بین سستم‌ها کنیم لازم است تا با چند اصطلاح مهم آشنا شویم .
برودکست آدرس Broadcast Address : آدرسی که وقتی داده‌ها را به سوی آن ارسال می‌کنید ارسالی‌ها را به همه سیستم‌ها به شبکه می‌فرستد به غیر از سیستمی که داده‌ها را ارسال کرده.
یونیکست آدرس Unicast Address : آدرسی است مخصوص یک سیستم روی شبکه و زمانی که داده‌ها به این آدرس روی شبکه ارسال می‌شوند ارسال داده‌ها به سیستم صاحب آدرس فقط فرستاده می‌شود.
پهنای باند Band Width : سرعت دریافت و ارسال برای داده‌ها روی شبکه.
چیزی شبیه به سوئیچ میباشد که برای ارتباط بین سیستم‌ها با یکدیگر استفاده می‌شود مثل چیزی که برای تقسیم برق در خانه به کار می‌رود ابزاری است که دارای تعدادی ورودی Interfaces میباشد که معمولا ۴ پورت یا ۸ و یا ۱۶ یا ۲۴ و یا ۳۲ پورت هستند و در هر پورت سیستم به داخل شبکه متصل می‌شود و زمانی که داده‌ها از سیستم ارسال می‌شوند مثلا به تعدادی از سیستم‌های داخل شبکه، این داده‌ها را از پورت دریافت میکند.
زمانی که اطلاعات را به آدرس Broadcast می‌فرستید یعنی وقتی می‌خواهید به تمام سیستم‌های دیگر شبکه این اطلاعات را ارسال کنید مشکلی مختص به‌هاب پیدا نمی‌شود برای اینکه اطلاعات ابتداء از سیستم شما به‌هاب می‌رود سپس‌هاب این داده‌ها را به سایر سیستم‌ها ارسال میکند به غیر از سیستم شما، حالا اگر بخواهید آن داده‌ها را به آدرس Unicast ارسال کنید یعنی قصد دارید تنها به یک سیستم فرستاده شود،هاب اطلاعات را دریافت میکند و به همه‌ی سیستم‌ها می‌فرستد به غیر از سیستم شما سپس سیستم‌ها به جستجو این اطلاعات می‌پردازند بار دیگر به‌هاب برمی گردانند چون تنها یک سیستم مورد نظر بوده و همان سیستم فقط اطلاعات را میگیرد.
Bridge توسعه یافته و هوشمندتر از‌هاب است برای افزایش ظرفیت اضافی به شبکه اختراع شده است شبکه محلی بزرگ را تقسیم میکند که در هر طرف‌هاب Hub قرار دارد یعنی شبکه بزرگتر را به دو بخش تقسیم میکند که مجموعه ایی از سیستم‌های متصل به‌هاب هستند و مجموعه دیگر متصل به‌هاب Hub دیگر، Bridge بین هر Hub ارتباط برقرار میکند. این ابزارها معمولا دارای دو ورودی هستند و یا ۳ تا در کمترین فرض ممکن. برای فهمیدن روش کار‌هاب لازم است که بدانید هر سیستم متصل به کارت شبکه میباشد و برای هر کارت شبکه آدرس مخصوصی است به نام مک آدرس Mac Address این آدرس از سازنده کارت به آن داده می‌شود و برای هر کارتی آدرس مک مستقلی است چون به وسیله همین آدرس است که وجه تمایزی بین سیستم‌ها وجود دارد که در واقع کار اثر انگشت را میکند به معنای دقیق تر آدرس مک همان آدرس Unicast است که در موردش صحبت کردیم پس زمانی که داده‌ها را به سیستم معینی می‌فرستیم مک آدرس Mac Address مخصوص به سیستم را ضمیمه میکنیم تا متوجه سیستم مورد نظر شود و همچنین مک آدرس مخصوص کارت شبکه موجود سیستم خود را ضمیمه میکنیم تا سیستمی که اطلاعات را دریافت میکند بفمهد که کدام سیستم داده‌ها را ارسال کرده که اگر نیاز به جواب دادن شد بداند که به کدام آدرس باید بفرستد این وظیفه Bridge است که فقط داده‌های ارسالی را دریافت نمی‌کند و دوباره برگرداند بلکه تحلیل و استخراج Mac Address از آن را نیز بر عهده دارد سپس جدولی به نام Mac Table درست میکند تا آدرس مک‌ها را در آنجا ذخیره کند به این معنا که هنگام دریافت داده‌ها از ورودی شماره ۱ Bridge داده‌ها را تحلیل میکند و مک آدرسی که اطلاعات از آن بیرون آمده را شناسایی کرده سپس در این جدول ثبت میکند برای اینکه بیشتر قابل فهم باشد تصویر زیر را ملاحظه کنید.
پس وقتی اطلاعات را از سیستم سمت چپ به سیستم A می‌فرستیم پل ارتباطی این اطلاعاتی که به Unicast Address می‌رسد را دریافت میکند و مک آدرس موجود در این اطلاعات را پیدا کرده سپس با مک ادرس‌هایی که در جدول دارد مقایسه میکند پس اگر سیستم A در شبکه شماره ۱ موجود باشد دیگر نیازی به انتقال داده‌ها به ورودی شماره ۲ نیست در این هنگام‌هاب موجود در شبکه شماره ۱ داده‌ها را به همه‌ی سیستم‌های موجود در همان شبکه ارسال میکند و دیگر به بقیه سیستم‌های موجود در ورودی شماره ۲ ارسال نمی‌کند بر خلاف داده‌هایی که برای سیستم B ارسال می‌شود در این حالت Bridge کشف میکند که مک آدرس برای سیستم B است که در ورودی شماره ۲ موجود است در نتیجه داده‌ها را به‌هاب شماره ۲ عبور می‌دهد و HUB به بقیه سیستم‌ها می‌رساند.
ابزاری پیشرفته ایی که ورودی‌هایی بیشتر از Bridge دارد شاید بتوان گفت که پلی با امکانات بیشتر به طوری که ورودی‌های زیادی از ۴ پورت و ۸ و ۱۶ گرفته تا ۳۲ پورت و بالاتر …و بر عکس Bridge که دارای دو ورودی بود معمولا، و مثل Bridge که Mac Table را آماده می‌کرد کار میکند.
سوئیچ از خصوصیت Full-Duplex بهره می‌برد به معنای ارسال و دریافت داده‌ها بین دو سیستم و یا بیشتر، علاوه بر امنیت و سرعت و به کار بردن شبکه‌های پیشفرض VLANs .
سوئیچ‌های موجود در فروشگاه آنلاین هزارسو
وسایلی که بالا از آنها صحبت کردیم بین سیستم‌های داخل یک شبکه محلی ارتباط برقرار می‌کردند اما اگر بخواهیم بین چند شبکه ارتباط برقرار کنیم چه باید کرد؟در این حالت از وسیله ایی به اسم روتر استفاده میکنیم که با IP Address تعامل برقرار می‌شود و مثل سیستم‌های قبلی Mac Address نیست در اینجا با آی پی آدرس کار میکند تا شبکه‌ها را از یکدیگر تشخیص دهد و داخل هر یک از این شبکه‌ها آدرس Mac برای هر سیستم داخل شبکه یافت می‌شود و زمان ارسال داده‌ها از شبکه خارجی، روتر اقدام به تحلیل برای شناسایی اطلاعات میکند تا ببیند از کدام شبکه متصل است و همین که بفهمد از کدام شبکه است وظیفه‌‌اش تمام شده تا اینجا سپس بعد از این مرحله و با داخل شبکه محلی شدن این اطلاعات به مک آدرس سیستم مورد نظر می‌رسد و همین قدر بدانیم که کار روتر برقراری ارتباط بین شبکه‌هاست وگرنه طول و تفصیل در مورد روتر زیاد است که واردش نمی‌شویم.
این وسیله دارای ورودی برای اتصال کابل میباشد وقتی کابل کم بیاد و مسافت زیاد باشد کار این وسیله شروع می‌شود به عبارتی وقتی مسافت مثلا بیش از ۱۰۰ متر شد کابلها با این وسیله متصل شده و اطلاعات را از طریق این کابلها میگیرد و منتقل میکند.
دستگاهی است که سیگنال‌هایی که به مسافت دور نمی‌رسند را میگیرد تقویت میکند و دوباره ارسال میکند و بیشتر برای گسترش دامنه شبکه بی سیم به مکانهای دور مورد استفاده واقع می‌شود یعنی در مکانی که این سیگنالها ضعیفتر هستند قرار میگیرد سپس بعد از این که سیگنالها را دریافت کرد دوباره به مکانهای دورتری ارسال میکند که گاهی محدوده‌ی ۴۰۰ متری را شامل می‌شود و بیشتر برای توزیع اینترنت در شهرستانها و منازل به کار می‌رود.
کلمه اختصاری Modulate demodulate است سیگنالهای دیجیتالی را که سیستم کامپیوتر ارسال میکند به سیگنالهای آنالوگ تبدیل میکند شما از طریق خطوط تلفن و کابلها می‌توانید به مسافت‌های دوری منتقل شوید معمولا در دریافت سیگنالهای آنالوگ از ارائه دهندگان خدمات اینترنت استفاده می‌شود و بار دیگر تبدیل می‌کنند تا سیستم بفهمد و بهترین مودم معمولا مثل دو مودم کار میکند برای انتقال داده‌ها از طریق خطوط تلفن به طوری که مودم نزد سیستم ارسال کنند اقدام به تعدیل modulate سیگنالی که در کابل سیر میکند، کرده و زمانی که به سیستم دیگر می‌رسد مودمی که نزد آن سیستم هست دریافت کرده و demodulate میکند تا کامپیوتر بار دیگر متوجه شود.
در خانه‌ها در واقع مخلوطی از این دستگاه‌ها وجود دارند مثل روتر، مودم و همچنین اکسس پوینت و سوئیچ کوچک … و فقط یک روتر وجود ندارد و اگر بخواهیم یک کلمه بر آن اطلاق کنیم پس می‌گوییم مودم dsl چون سینگنالها را از شرکت اینترنت دریافت کرده و به یک سیستم می‌رسانند و به طور کلی سیگنالهای دیجیتالی را از ارائه دهندگان خدمات اینترنت روی مودم دریافت کرده سپس روتر وظیفه خودش را که ارتباط بین شبکه‌های خارجی (اینترنت) با شبکه محلی (مجموعه ایی از سیستم‌های شخصی متصل به روتر) است انجام می‌دهد، خصوصیت اکسس پوینت نیز وجود دارد که سیگنالها را به مسافت‌های طولانی می‌فرستد به همین خاطر می‌توانید از طریق گوشی خود بدون سیم به شبکه متصل شوید با اینکه می‌دانید ارائه دهندگان خدمات اینترنت به مودم مخصوص شما یک آدرس IP می‌دهند که Public IP نامیده می‌شود سپس بعد از آن هر یک از سیستم‌هایی که به شبکه محلی متصل است (لپ تاپ، کامپیوتر، گوشی و …) دارای Private IP هستند به همین خاطر زمانی که آدرسی را از www.google.com درخواست می‌کنید روی لپ تاپ مثلا فقط روی همان لپ تاپ نشان خواهد داد و برای بقیه سیستم‌هایی که به شبکه متصل هستند باز نخواهد شد.
ابزارهای شبکه بر حسب کاربرد و نوع نیاز به دسته‌های مختلفی تقسیم می‌شوند و با ترکیب آنها می‌توان یک شبکه خوب و با ثبات برای انجام کارهای مختلف خانگی و اداری داشت. در این میان دستگاه‌هایی هستند که امکان استفاده در حالت‌های مختلف را دارند. روترها یکی از همین موارد هستند که این امکان را به ما می‌دهند تا در برخی حالت‌های دیگر مورد استفاده قرار گیرند. در این مقاله نشان خواهیم داد که چگونه می‌توان یک روتر بی سیم را به یک اکسس پوینت بی سیم تبدیل کرد.
چه مواقعی باید یک روتر را به اکسس پوینت تبدیل کرد؟
ممکن است بپرسید اصلا چه لزومی دارد که یک روتر را به اکسس پوینت تبدیل کنیم. در یک شبکه خانگی که از دستگاه‌های مختلف تشکیل شده یا در یک اداره با کامپیوتر‌ها و پرینتر‌ها و ابزارهای همراه، همگی باید از یک دستگاه مرکزی ادرس IP دریافت کنند تا در نهایت بتوانند همدیگر را در شبکه پیدا کرده و برای مثال به سادگی پرینتر را در شبکه به اشتراک بگذارند. روترها و دستگاه‌های متصل به شبکه و مدرن امروزی این قابلیت را دارند تا به کمک ویژگی DHCP، به طور خودکار یک آدرس IP اختصاصی خود داشته و با دیگر دستگاه‌ها ارتباط برقرار کنند. این آدرس دهی بر اساس تنظیمات روتر صورت میگیرد و در کاربرد‌های معمول اغلب نیازی به دخالت کاربر نیست.
حال اگر در ساختار شبکه یک روتر اصلی و یک روتر ثانویه وجود داشته باشد، هر روتر آدرس‌های IP بر اساس تنظیمات پیشفرض خودشان به دستگاه‌های متصل به خودشان می‌دهند. در این حالت دستگاه‌های متصل به روتر ثانویه همچنان به اینترنت دسترسی خواهند داشت، اما امکان برقراری ارتباط با ثبات و بهینه بین دستگاه‌های متصل به دو روتر اصلی و ثانیه وجود نخواهد داشت. برای رفع این مشکل باید مدیریت آدرس دهی به ابزارهای شبکه را تنها به یک روتر سپرد و روتر دیگر را در نقش یک اکسس پوینت (یک نقطه دسترسی که دخالتی در آدرس دهی به ابزارهای شبکه ندارد).
مراحل انجام کار
در اولین قدم بررسی کنید که محدوده آدرس دهی روتر اصلی بین چه IPهایی است. این محدوده بر جسب نوع روتر میتواند متفاوت باشد و برای دریافتن این موضوع باید وارد پنل تنظیمات روتر شوید. این اطلاعات معمولا در منو یا بخشی که مربوط به تنظیمات DHCP است یافت می‌شوند و برای مثال محدوده‌ای بین 192.168.1.100 تا 192.168.1.199 دارند.
محدوده آدرس‌های IP در روتر اصلی بین 192.168.168.1 و 192.168.168.167 است
در قدم دوم، بهتر است یک بار روتر ثانویه را به تنظیمات پیشفرض کارخانه برگردانده و سپس آن را با کابل به یک کامپیوتر متصل کنید (یکی از اتصال‌های LAN پشت روتر را به اتصال شبکه کامپیوتر وصل کنید). روترها دارای یک پورت WAN نیز هستند که در حالت عادی برای اتصال مودم به آنها به کار می‌روند. در حالت اکسس پوینت این پورت کاربردی نخواهد داشت و شاید بهتر باشد برای جلوگیری از اشتباه روی آن چسب بزنید!
روتر را به کمک یکی از پورتهای LAN به کامپیوتر وصل کنید
وارد پنل روتر دوم شوید. در اینجا باید قابلیت DHCP را غیر فعال کنید. سپس در بخشی که مربوط به پورت LAN می‌شود (اغلب این قسمت با عنوان Network مشخص شده است) باید یک آدرس IP به پورت LAN اختصاص دهید. روتر اصلی از این آدرس برای دسترسی به روتر دوم به عنوان اکسس پوینت استفاده خواهد کرد. نکته مهمی که باید در اینجا مد نظر قرار دهید این است که آدرس IP انتخابی شما باید خارج از محدوده آدرس دهی مشخص شده در روتر اصلی باشد. برای مثال اگر محدوده آدرس دهی بین 192.168.1.100 تا 192.168.1.199 ذکر شده، آدرس IP مورد استفاده شما باید برای مثال 192.168.1.11 باشد. این آدرس نباید توسط دستگاه دیگری به کار گرفته شده باشد.
قابلیت DHCP را در روتر دوم غیر فعال کنید
یک آدرس IP خارج از محدوده آدرس دهی روتر اصلی، به روتر دوم اختصاص دهید
در ضمن به یاد داشته باشید که آدرس‌های ختم شده به 0 و 255 از قبل رزرو شده و قابل استفاده نخواهند بود. حالا وقت آن است که روتر اصلی را به روتر دوم وصل کنید. برای این کار باید روتر اصلی را به کمک کابل به یکی از اتصال‌های LAN روتر دوم وصل کنید. در این حالت باید هم اتصال اینترنت برقرار شود و هم دیگر دستگاه‌های شبکه را مشاهده کنید. برای بررسی دقیق تر، می‌توانید ببینید آدرس IP که به دستگاه متصل به روتر دوم اختصاص داده شده، در محدوده آدرس‌های IP تعریف شده در روتر اصلی است یا خیر.
اتصال به شبکه بیسیم روتر دوم همانند موقعی است که می‌خواهید به یک روتر بیسیم وصل شوید. با این حال دقت داشته باشید که برای دسترسی دوباره به پنل روتر دوم، دیگر نمیتوان از آدرس IP از پیش تعیین شده برای آن استفاده کرد و باید آدرسی که برای انتخاب کرده اید را در مرورگر وب وارد کنید. برای انجام این کار نیازی نیست که دو روتر از یک سازنده باشند و تنها کاری که باید از قبل بدانید، نحوه دسترسی به پنل تنظیمات هر روتر است.
چگونه مودم‌های‌ای دی اس ال رو به وای فای وایرلس تبدیل کرد مثلا من مودم‌ای دی اس ال DLINK DSL-2640U دار یا مثلا TP-Link TD-W8901N
بوسیله یک رادیو میکروتیک SXT lITE 5 یا نانو استیشن اون رو اینترنت دار کنیم که هم از پورتهای اترنت و هم از وای فایش استفاده کنم
پورت WAN نداره دستگاه و باید به یکی از 4 پورت Ethernet متصل بشه
یکی از پورتهای شبکه مودم(در واقع سوئیچ) رو به sxt وصل کنید و dhcp رو در sxt فعال کنید
اگر dhcp رو غیر فعال کنید، صدها modem adsl رو اکسس پووینت را می‌توان متصل کرد. بعد از غیرفعال کردن dhcp مودم رو خاموش روشن کنید
